ویروس H5N1 درمان اختصاصی دارد؟

 در اکثر موارد تماس مستقیم انسان با پرندگان، لاشه و یا محیط‌های آلوده به پرندگان از کانون‌های اصلی ابتلاء به ویروس آنفلوانزای پرندگان بوده است. تا امروز موارد ابتلای از انسان به انسان ویروس H5N1 گزارش نشده است. میزان کشندگی ویروس آنفلوانزا خصوصاً در گروه‌های پرخطر عدد بالایی است، آمار سرایت‌پذیری آنفلوانزا در بین پرندگان بسیار بالا است اما در بین پرندگان به انسان بسیار محدود است. تب بالا (بیش از 38درجه)، کسالت، سرفه، دردهای عضلانی، درد قفسه سینه، مشکل در تنگی نفس و در نهایت پنومونی را از جمله نشانه‌های ابتلاء به ویروس آنفلوانزا است.  از روی علامت‌ها نمی‌توان ابتلاء به آنفلوانزای H5N1 را در انسان تشخیص داد چرا که همین علامت‌ها در ویروس آنفلوانزای فصلی و یا سایر ویروس‌های تنفسی وجود دارد بنابراین تشخیص ابتلاء به این ویروس نیازمند استفاده از روش‌های مولکولی و آزمایشگاهی است. درمان اختصاصی برای ویروس H5N1 وجود ندارد. با توجه به درصد بالای کشندگی این ویروس و سرعت زیاد تبدیل شدن آن به پنومونی، باید مبتلایان تحت مراقبت‌های ویژه قرار بگیرند.
این واکسن‌ها هیچ محافظتی در برابر تغییرات آنتی ژنتیکی این ویروس ندارد اما با این وجود توصیه می‌شود واکسن فصلی تزریق شود تا از عفونت همزمان دو ویروس پیشگیری شود. نمی‌توان پیش‌بینی کرد که پاندمی‌ها در چه سالی و با چه ویروسی دنیا را متحول خواهند کرد. باید مراقبت و نظارت کامل بر جهش‌های ژنتیکی ویروس‌ها داشته باشیم تا به محض بروز پاندمی بتوان اقدامات پیشگیرانه را لحاظ کرد. تماس مستقیم با پرندگان راه اصلی انتقال این ویروس است و در حال حاضر افرادی‌که به لحاظ شغلی با پرندگان سروکار دارند گروه‌های خطر ابتلاء به این ویروس هستند. این افراد باید اقدامات پیشگیرانه‌ای نظیر تجهیزات حفاظتی (ماسک، دستکش و گان) استفاده کنند، مرتب دست‌های خود را بشویند و پیش از شست و شوی دقیق دست‌ها، تماس با بینی و دهان نداشته باشند. عدم تماس مستقیم با پرنده‌های وحشی، عدم نگهداری پرنده‌های بیمار در فضای خانه، تماس محافظت نشده با پرندگان در طبیعت، عدم تماس با سطوح آلوده به ترشحات پرندگان و شست‌و شوی دقیق دست‌ها در صورت مواجهه از جمله راه‌های پیشگیری از ابتلاء به ویروس آنفلوآنزای پرندگان است.
اینکه بدن افراد هیچ ایمنی در برابر ویروس آنفلوانزای پرندگان ندارند. میزان خطر برای همه افراد در برابر ابتلاء به این ویروس تقریباً یکسان است. طبیعتاً افراد بالای 65سال، مبتلایان به دیابت و بیماری‌های زمینه‌ای در برابر این ویروس آسیب‌پذیرترند. تغییرات ژنتیکی ویروس آنفلوانزا، این قابلیت را به ویروس می‌دهد که با ایجاد ویروس‌هایی جدید به پاندمی تبدیل شود.  ویروس آنفلوانزا از جمله ویروس‌های پوشش‌دار محسوب می‌شود که ژنوم این ویروس‌ها RNA تک رشته‌ای دارند. به طور معمول آنفلوانزا از طریق تنفس و یا تماس دست آلوده با دهان و یا چشم وارد بدن می‌شود. عفونت‌های حاد تنفسی یا پنومونی از جمله نشانه‌های ابتلاء به آنفلوانزا است.

ویروس‌های آنفلوآنزایی که از لحاظ پزشکی اهمیت بیشتری دارند به سه دسته تقسیم می‌شوند. آنفلوآنزای A، B و C از جمله آن هستند. آنفلوانزای C ، با علامت‌های مشابه سرماخوردگی بروز می‌کند. آنفلوانزای نوع A و B به شکل پنومونی و عفونت‌های حاد تنفسی بروز می‌کند. نکته اینجاست که آنفلوآنزای نوع A، علاوه بر انسان، توانایی انتقال به میزبان‌های دیگری مثل پرندگان، ماکیان، خوک و سایر حیوانات را دارد. برای نامگذاری تنوع آنفلوانزا از دو حرف H و N استفاده می‌شود. همه ویروس‌ها دچار تغییرات ژنتیکی می‌شوند که آنفلوآنزا هم از این قاعده مستثنی نیست. تصور کنید همزمان یک سلول یا میزبان، با دو ویروس یا گاهی سه ویروس آنفلوآنزا از سه میزبان مختلف آلوده شود، این موضوع باعث می‌شود قطعات ژنتیکی با هم مبادله شوند و به عبارتی نوترتیبی ژنتیکی ایجاد شود. در این شرایط ویروس‌هایی ایجاد می‌شوند که با منابع مختلف پدید می‌آیند به طور مثال چند قطعه از آنفلوآنزای انسان و قطعات دیگر از ویروس‎‌های پرندگان یا خوک‌ها.