اهدای خون هیچ آسیبی به سلامت افراد وارد نمی کند

 اهدای خون علاوه بر کمک به حفظ جان بسیاری از بیماران نیازمند، برای سلامتی افراد نیز مفید بوده و در این میان کسانی که اهدا کننده منظم خون هستند، نگرانی هایی در زمینه تاثیرات منفی این عمل بر سلامت خود دارند.  باید توجه داشت اگرچه حدود 35 درصد از اهدا کنندگان ممکن است پس از اهدای مکرر خون دچار کمبود آهن موقتی شوند، اما یافته های جدید پژوهشگران نشان می دهد که این امر هیچ اثر مضری بر کیفیت خون اهدایی و سلامت اهدا کنندگان ندارد. دکتر الداد هود، محقق ارشد این مطالعه و دانشیار آسیب شناسی و زیست شناسی سلولی در مرکز پزشکی ایروینگ دانشگاه کلمبیا در شهر نیویورک، در رابطه با موضوع فوق اظهار کرد این یافته خبر خوبی است زیرا نه تنها نشان می ‌دهد که خون اهدا شده توسط اهداکنندگان مکرر کیفیت بالایی دارد، بلکه مشخص می کند افرادی که به طور منظم خون اهدا می ‌کنند آسیب قابل ‌توجهی با انجام این کار متحمل نمی‌ شوند. طی  این مطالعه، محققان 79 اهداکننده مکرر خون بین 18تا 75 سال را شناسایی کردند که دچار کمبود آهن موقتی شده ولی کم خونی نداشتند. این شرکت کنندگان یک واحد استاندارد خون اهدا کرده و پرسشنامه هایی را در مورد سلامت جسمی و روانی و کیفیت زندگی خود تکمیل کردند. آن ها همچنین آزمایش‌ های مغزی را برای سنجش حافظه، توجه و توانایی پردازش اطلاعات انجام دادند. سپس اهداکنندگان شش هفته بعد برای تکرار آزمایش برگشتند. آنها همچنین به طور تصادفی برای دریافت انفوزیون داخل وریدی آهن یا دارونما (ماده غیرفعال) تقسیم شدند. چهار تا شش ماه بعد، شرکت کنندگان دومین اهدای خون را انجام دادند و دور دیگری از آزمایش را تکمیل کرده و در ادامه شش هفته بعد آخرین دور آزمایش را داشتند. محققان مشکوک بودند که خون اهدا شده توسط این افراد، با استانداردهای کیفیت سازمان غذا و داروی ایالات متحده مطابقت نداشته باشد. آن‌ها همچنین فکر می‌کردند اهدا کنندگانی که تزریق آهن دریافت کرده‌اند، نسبت به کسانی که دارونما دریافت کرده ‌اند، از سلامت بهتری برخوردار خواهند بود. در حالی که آهن کمبود آهن به میزان اندک در اهدا کنندگانی که دارونما دریافت کردند ادامه داشت، مشخص شد خون اهدایی از هر دو گروه همچنان مطابق با استانداردهای کیفیت بوده و قابل استفاده است. علاوه بر این، بر اساس گزارش انجمن هماتولوژی آمریکا، هیچ یک از این دو گروه تفاوت قابل توجهی در آزمایش‌ های مغزی و معیارهای کیفیت زندگی نداشتند.