گال چیست؟

گال، یک بیماری پوستی مسری است که ناشی از کنه‌های ریز به نام Sarcoptes scabiei می‌باشد. این کنه‌ها به لایه بالایی پوست نفوذ کرده و در آن تخم‌گذاری می‌کنند، که باعث بروز علائم ناخوشایندی نظیر خارش شدید، قرمزی و بثورات پوستی می‌شود. در این مقاله، به بررسی علائم گال، روش‌های درمان آن و همچنین راهکارهای پیشگیری از شیوع این بیماری پرداخته‌ایم.

علائم گال

علائم بیماری گال معمولاً بین 4 تا 6 هفته پس از ابتلا بروز می‌کنند، اما در افرادی با سیستم ایمنی ضعیف یا کسانی که پیش‌تر به این بیماری مبتلا شده‌اند، این مدت زمان می‌تواند به 1تا 2 هفته کاهش یابد. کنه‌های گال پس از نفوذ به پوست، در لایه اپیدرم حفره‌هایی ایجاد کرده و در آن تخم‌گذاری می‌کنند. سپس کنه‌های نابالغ در مدت زمان کوتاهی به بالغ تبدیل می‌شوند و علائم آزاردهنده‌ای همچون خارش شدید و بثورات پوستی در فرد ایجاد می‌کنند.

 علائم شایع بیماری گال عبارتند از:

    خارش شدید که معمولاً شب‌ها بدتر می‌شود.
    خطوط ایجاد شده در زیر پوست همراه با خارش.
    برجستگی‌های قرمزرنگ روی انگشتان دست، مچ، بازوها و پاها.
    بثورات پوستی در ناحیه تناسلی در مردان و بخش سینه در زنان.
    در نوزادان و کودکان، بثورات پوستی گسترده‌تر در کف دست، کف پا و پوست سر ظاهر می‌شود.
فعالیت کنه‌ها و تخم‌گذاری آنها می‌تواند منجر به واکنش‌های آلرژیک و عفونت‌های باکتریایی شدید شود. این عفونت‌ها در صورت عدم درمان به موقع، می‌توانند منجر به مشکلات جدی همچون زرد زخم، آبسه و حتی سپتی‌سمی (عفونت خون) شوند. در کودکان و افراد در معرض آسیب‌های جدی، این عفونت‌ها می‌تواند منجر به مشکلات کلیوی شود.

 روش‌های انتقال گال

گال به‌طور عمده از طریق تماس مستقیم پوست با پوست منتقل می‌شود. برای انتقال بیماری، تماس‌های کوتاه‌مدت مانند دست دادن کافی نیست، بلکه تماس‌های طولانی‌مدت مانند خوابیدن در یک تخت، مراقبت از فرد بیمار یا تماس‌های فیزیکی طولانی‌تر موجب انتقال این بیماری می‌شوند. محیط‌هایی مانند زندان‌ها، مدارس و خانه‌های سالمندان که بهداشت کمتری دارند، مکان‌های شایع‌تری برای شیوع این بیماری هستند.

 انواع گال

گال به‌طور کلی در سه نوع اصلی دیده می‌شود:
    گال کلاسیک: رایج‌ترین نوع که در 70 درصد مبتلایان مشاهده می‌شود. علائم آن شامل خارش و ایجاد خطوط زیر پوست است. گال کلاسیک از طریق تماس طولانی‌مدت پوست به پوست منتقل می‌شود.
    گال ندولار: نوعی که در افرادی با حساسیت بالاتر رخ می‌دهد. این نوع گال به‌طور معمول با گره‌های اریتماتوز (التهاب‌دار) همراه است که در نواحی مانند زیر بغل و کشاله ران ظاهر می‌شوند.
    گال پوسته‌ای (گال نروژی): شدیدترین نوع گال است که در افراد با سیستم ایمنی ضعیف مانند بیماران HIV مثبت یا سالمندان دیده می‌شود. این نوع گال باعث تشکیل میلیون‌ها کنه در پوست می‌شود و انتقال آن به‌آسانی ممکن است.

درمان گال

گال قابل درمان است، اما درمان آن نیاز به توجه و اقدام به‌موقع دارد. درمان‌های رایج برای گال عبارتند از:
    کرم پرمترین 5 درصد: یکی از اصلی‌ترین درمان‌های موضعی برای گال است که معمولاً برای تمامی گروه‌های سنی تجویز می‌شود.
    کرم‌های گوگردی: این کرم‌ها به‌ویژه برای افراد حساس مناسب هستند.
    قرص ایورمکتین: در موارد شدید یا در افرادی که به درمان‌های موضعی پاسخ نداده‌اند، این دارو به‌طور خوراکی تجویز می‌شود.
    لوسیون‌های مختلف نظیر کروتامیتون (Eurax) و لیندان نیز برای درمان گال استفاده می‌شوند.

درمان‌های خانگی گال

اگرچه درمان‌های خانگی نمی‌توانند جایگزین درمان‌های پزشکی شوند، برخی از آنها ممکن است به کاهش علائم مانند خارش کمک کنند. این درمان‌ها شامل:
    روغن درخت چای: به‌عنوان یک ضدعفونی‌کننده طبیعی می‌تواند به کاهش خارش و التهابات کمک کند.
    آلوئه‌ورا: به‌دلیل خواص تسکین‌دهنده، برای کاهش خارش و التهاب پوست مفید است.
    چریش و روغن میخک: برخی از تحقیقات نشان داده‌اند که این گیاهان می‌توانند در کاهش علائم گال مؤثر باشند.
    زردچوبه و سرکه سیب: خواص ضدباکتری و ضدالتهابی دارند که می‌توانند به کاهش عفونت‌های پوستی کمک کنند.

پیشگیری از گال

برای جلوگیری از شیوع گال، رعایت بهداشت فردی و محیطی اهمیت بسیاری دارد:
    شستن دست‌ها با صابون و آب گرم: از انتقال کنه‌ها جلوگیری می‌کند.
    عدم به اشتراک‌گذاری وسایل شخصی: از جمله لباس، حوله و ملافه.
    تمیز نگه داشتن محیط: شستن ملافه‌ها در آب داغ و ضدعفونی کردن سطوح به کاهش شیوع بیماری کمک می‌کند.

شیوع گال در کودکان و سالمندان

گال در نوزادان و کودکان به‌سرعت ظاهر می‌شود و اغلب علائم آن ملایم‌تر است. در این گروه سنی، درمان زودهنگام با کرم پرمترین 5 درصد معمولاً موفقیت‌آمیز است. در افراد سالمند نیز که سیستم ایمنی ضعیف‌تری دارند، گال ممکن است علائم شدیدتری داشته باشد و درمان آن به‌ویژه با داروهای خوراکی مانند ایورمکتین ضروری باشد.