عواملی که بر بینایی زنان تأثیر می‌گذارند

 با این حال، آگاهی از خطرات آنها این امکان را فراهم می کند تا گام هایی در جهت محافظت از بینایی برداشته شود و تعداد زنانی که با چشمان سالم زندگی می کنند افزایش یابد. متأسفانه یک آسیب جدی که زنان با آن روبرو هستند سلامت چشم آنهاست. تحقیقات انجام شده در 20 سال گذشته نشان داده است که زنان در مقایسه با مردان در معرض خطر بیشتری برای تغییرات بینایی، آسیب و از دست دادن آن هستند. در واقع، زنان 12 درصد بیشتر از مردان در معرض از دست دادن بینایی هستند. اگرچه شرایط جدی بینایی مختص زنان نیست، اما آنها می توانند تأثیرات متفاوت و بیشتری را نسبت به مردان روی بینایی خود تجربه کنند. بنابراین، زنان چه کاری می توانند انجام دهند؟ عوامل بیولوژیکی زیادی در ایجاد مشکلات بینایی نقش دارند که زنان همیشه نمی توانند آنها را کنترل کنند. با این حال، آگاهی از خطرات آنها این امکان را فراهم می کند تا گام هایی در جهت محافظت از بینایی برداشته شود و تعداد زنانی که با چشمان سالم و بینایی سالم زندگی می کنند افزایش یابد.

تغییرات هورمونی و بینایی

هورمون ها مواد شیمیایی هستند که پیام ها را به قسمت های مختلف بدن ارسال می کنند و بر بسیاری از عملکردهای مهم تأثیر می گذارند. این موارد عبارتند از خلق و خو، عملکرد جنسی، رشد و تکامل و توانایی تولید مثل. هورمون هایی که مردان و زنان را متمایز می کنند، هورمون های جنسی یا استروئیدهای جنسی هستند. هورمون های جنسی اصلی در سیستم غدد درون ریز زنانه، عبارتند از:
    استروژن: این ماده نقش مهمی در رشد تولید مثل دارد که از دوران بلوغ شروع می شود.
    پروژسترون: این هورمون به تنظیم چرخه های قاعدگی کمک می کند و بدن را برای بارداری آماده می کند.
    آندروژن ها: اینها گروهی از هورمون های جنسی را تشکیل می دهند که بر باروری، توده استخوانی، میل جنسی و تولید گلبول های قرمز خون تأثیر می گذارند. زنان فقط مقادیر کمی دارند، در حالی که مردان مقادیر بیشتری دارند (تستوسترون رایج ترین آندروژن است).
از آنجایی که هورمون ها بسیار قدرتمند هستند، عدم تعادل شیمیایی می تواند باعث تغییرات جدی در بدن، از جمله چشم ها شود. تحقیقات نشان داده است که بافت های چشم دارای گیرنده های هورمون جنسی هستند. این بدان معناست که مشکلات چشمی و بینایی می تواند در پاسخ به تغییرات در سطح هورمون های جنسی رخ دهد.
برخی از بزرگترین تغییرات هورمونی که بسیاری از زنان تجربه می کنند در دوران بلوغ، بارداری و یائسگی است.

نحوه تغییر بینایی در دوران بلوغ دختران

دختران نوجوان معمولاً بین سنین 8 تا 13 سالگی وارد بلوغ می‌شوند. وقتی دختری به بلوغ می رسد، بدن او هورمون‌های محرک فولیکول و هورمون‌های لوتئین‌کننده بیشتری تولید می‌کند که باعث تولید استروژن و پروژسترون می شود. مدت کوتاهی بعد، دختران معمولا اولین چرخه قاعدگی خود را تجربه می کنند. در طول این چرخه و هر چرخه ای که به دنبال آن می آید، سطح استروژن و پروژسترون تغییر می کند. این تغییرات هورمونی می تواند بر بینایی آنها تأثیر بگذارد. مطالعه‌ای که در مجله پزشکی چینی در مورد تغییرات هورمونی و بینایی منتشر شد، چرخه‌های 120 دختر نوجوان نزدیک‌بین 15 تا 16 ساله را بررسی کرد. اندازه‌گیری‌های چشمی و همچنین سطوح استرادیول (نوعی استروژن) برای چشم‌های هر دختر ثبت شد. سطح چشم ها و هورمون ها در چهار نوبت مختلف در طول چرخه هر دختر دوباره اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که در هر بار اندازه گیری چشم - مانند نسخه عینک - بسته به اینکه دختر در کجای سیکل خود قرار دارد، تفاوت کوچکی در اندازه گیری های چشمی دیده می شود. به نظر می رسید اندازه گیری ها با سطح استرادیول در چشم تغییر می کند.

بینایی در دوران بارداری تغییر می کند

هنگامی که یک زن باردار می شود، سطح هورمون ها به طور قابل توجهی تغییر می کند. علاوه بر استروژن و پروژسترون، مجموعه جدیدی از هورمون های بارداری به ترکیب اضافه می شود. هورمون های بارداری شامل گنادوتروپین جفتی انسانی (hCG) و لاکتوژن جفت انسانی (hPL) هستند. از آنجایی که این هورمون ها توسط جفت تولید می شوند، فقط در دوران بارداری در بدن زنان وجود دارند. وجود این هورمون ها می تواند باعث تغییرات ظریف و موقتی در داخل و اطراف چشم در دوران بارداری شود. آنها اغلب پس از زایمان یا پس از قطع شیردهی توسط مادر به حالت طبیعی خود بر میگردند و کاهش پیدا میکنند. این تغییرات می تواند بر چشم ها به شکل زیر تأثیر بگذارد:
    پلک ها: بسیاری از زنان باردار دارای رنگدانه های بیشتری در اطراف پلک هستند که ملاسما یا کلواسما نامیده می شود. کارشناسان معتقدند تغییرات هورمونی باعث افزایش تولید ملانین در دوران بارداری می شود که می تواند منجر به تیره شدن پوست در نواحی خاصی شود.
    قرنیه : قرنیه ممکن است در طول بارداری از نظر ضخامت، انحنا و حساسیت تغییر کند و می تواند منجر به عیب انکساری شود که باعث تاری دید می شود. همچنین برای زنانی که قبل از بارداری از لنزهای تماسی استفاده می‌کردند، ممکن است دچار عدم تحمل موقت لنز شوند.
    تولید اشک: گاهی اوقات هورمون های بارداری می توانند لایه اشکی و غدد اشکی چشم را تحت تأثیر قرار دهند و منجر به سندرم خشکی چشم شوند.
    فشار داخل چشم (IOP): فشار داخل چشم در دوران بارداری کاهش می‌یابد، اگرچه به ندرت پیش می‌آید که در دوران بارداری فشار به طور خطرناکی پایین بیاید. با این حال، داشتن IOP پایین می تواند باعث تورم قرنیه و بی نظمی شود و در نتیجه بینایی کاهش یابد.
    لنزها - لنز ها تابعی از عدسی چشم هستند که به آن اجازه می دهد تمرکز را از دید دور به دید نزدیک تغییر دهد. در طول بارداری و شیردهی، برخی از زنان گزارش داده اند که تغییراتی را در دید خود احساس می کنند.
زنانی که قبل از باردار شدن مبتلا به دیابت هستند، در معرض خطر ابتلا به رتینوپاتی دیابتی هستند. خطر رتینوپاتی دیابتی در زنانی که در دوران بارداری به دیابت مبتلا می شوند، کمتر است.

بینایی در دوران یائسگی تغییر می کند

یائسگی زمانی اتفاق می افتد که زن دیگر دوره قاعدگی ندارد و نمی تواند باردار شود. پس از یائسگی، تخمدان‌هایی که هورمون‌های جنسی تولید می‌کنند، فقط مقادیر کم اما ثابتی از این هورمون‌ها را تولید می‌کنند. یکی از تغییرات عمده مرتبط با بینایی، سندرم خشکی چشم پس از یائسگی است. استروژن ها و آندروژن ها نقش عمده ای در سیستم روانکاری چشم دارند. بافت های مختلف چشم دارای گیرنده های هورمون جنسی هستند. یکی از مکان هایی که این گیرنده ها در آن قرار دارند غدد میبومین است. لایه اشکی که چشم را هیدراته نگه می دارد از سه لایه تشکیل شده است: لایه آبی، لایه لیپیدی و لایه موسین. غدد میبومین که روی پلک ها قرار دارند، لایه چربی را تولید می کنند. این لایه با جلوگیری از تبخیر لایه آبی چشم را مرطوب نگه می دارد. تحقیقات در مورد اینکه آیا جایگزینی استروژن یا آندروژن برای خشکی چشم در زنان یائسه بهترین است یا خیر متناقض است. برخی از مطالعات نشان می دهد که غدد میبومین اندام هدف آندروژن هستند. این بدان معناست که گیرنده ها به هورمون آندروژن بهترین پاسخ را می دهند. بنابراین، اعتقاد بر این است که آندروژن می تواند به این غدد کمک کند لایه چربی تولید کنند و علائم خشکی چشم را تسکین دهد. علاوه بر این، مطالعات بر روی زنان یائسه با استروژن پایین نشان داد که خطر ابتلا به سندرم چشم خشک با شروع درمان جایگزین استروژن در آنها افزایش می‌یابد. آنها همچنین علائم شدیدتری داشتند. یک درمان مطمئن برای خشکی چشم پس از یائسگی هنوز ناشناخته است. اما برخی مطالعات نشان می‌دهند که درمان جایگزین آندروژن یک درمان مناسب برای این زنان بوده است. علاوه بر سندرم چشم خشک، برخی تحقیقات نشان می‌دهند که یائسگی ممکن است چند عامل خطر را افزایش دهد که می‌تواند در ایجاد گلوکوم نقش داشته باشد. با این حال، تحقیقات همچنین درمان جایگزینی استروژن را با کاهش اندک فشار داخل چشم مرتبط دانسته است.

ارتباط تغییرات بینایی و سن

بر اساس تحقیقات انجام شده توسط مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری، زنان به طور متوسط 5.4 سال بیشتر از مردان عمر می کنند. اگرچه ممکن است این مدت چندان طولانی به نظر نرسد، پنج سال زندگی اضافی می تواند زنان را مستعد ابتلا به بیماری های چشمی مرتبط با افزایش سن کند.
بیماری های چشمی که در سنین بالاتر شایع هستند عبارتند از:

آب مروارید

آب مروارید در نتیجه کدر شدن عدسی چشم است. آنها به دلیل تجمع پروتئین های عدسی که در طول فرآیند پیری رخ می دهد، ایجاد می شوند. آب مروارید معمولاً در طول زمان به کندی رشد می کند و می تواند باعث تیرگی و تاری دید شود. در موارد شدید، آب مروارید درمان نشده می تواند منجر به از دست دادن بینایی شود. جراحی آب مروارید می تواند آب مروارید را از بین ببرد و دید واضح را بازیابی کند. اگرچه آب مروارید در میان افراد مسن شایع است، اما داده ها نشان می دهد که زنان در معرض خطر بیشتری نسبت به مردان هستند.

گلوکوم

تعداد زنان مبتلا به گلوکوم در سراسر جهان از مردان بیشتر است. این بیماری با فشار زیاد در چشم مشخص می شود که می تواند منجر به آسیب عصب بینایی شود. افزایش فشار به دلیل عدم تعادل بین تولید مایع داخلی چشم، به نام زلالیه ، و توانایی آن برای خارج شدن است.
فشار چشم که برای مدت طولانی بیش از حد بالا می ماند می تواند به عصب بینایی در پشت چشم آسیب برساند که می تواند باعث کاهش بینایی شود. درمان گلوکوم ممکن است شامل قطره چشم، داروهای خوراکی یا جراحی باشد.

دژنراسیون ماکولا مرتبط با سن

دژنراسیون ماکولا وابسته به سن (AMD) وضعیتی است که شامل از بین رفتن سلول های حساس به نور (گیرنده های نوری) در ماکولا می شود. ماکولا ناحیه مرکزی شبکیه است و مسئول واضح ترین دید مرکزی و دید رنگی شماست. در مراحل پایانی AMD، یک فرد ممکن است دید مرکزی کمی داشته باشد یا اصلاً دیدی نداشته باشد. هیچ درمانی برای AMD وجود ندارد و درمان فعلی فقط برای نوع خاصی به نام AMD مرطوب موثر است. آمارهای سال 2010 نشان داد که زنان 65 درصد موارد AMD را تشکیل می دهند، در حالی که مردان تنها 35 درصد این آمار را تشکیل می دهند.

جداشدگی شبکیه

جداشدگی شبکیه زمانی اتفاق می افتد که بافت حساس به نور در پشت چشم (شبکیه) از کره چشم جدا شود. این جدایی خون رسانی به شبکیه را قطع می کند که می تواند باعث مرگ سلول های مسئول بینایی شما شود. جراحی تنها راه برای ترمیم شبکیه جدا شده است. هر چه زودتر بتوان شبکیه را دوباره وصل کرد، احتمال بازیابی بینایی بیشتر می شود. اگرچه جداشدگی شبکیه در زنان بیشتر اتفاق نمی‌افتد، تحقیقات نشان می‌دهد که زنان به اندازه مردان تحت درمان فوری قرار نمی گیرند.

بیماری خود ایمنی و بینایی

زنان دو برابر بیشتر از مردان در معرض ابتلا به بیماری خود ایمنی هستند. اگرچه دلیل دقیق آن هنوز در حال بررسی است، اما اعتقاد بر این است که این تفاوت به ژنتیک و هورمون های زنانه مربوط می شود.

ژنتیک و خطر بیماری خودایمنی

کروموزوم ها از والدین به فرزندانشان منتقل می شوند و صفات خاصی را تعیین می کنند. زنان با دو کروموزوم X (XX) به دنیا می آیند، در حالی که مردان با یک کروموزوم X و یک کروموزوم Y (XY) متولد می شوند. کروموزوم X بزرگتر از کروموزوم Y است و دارای تعداد بیشتری ژن مرتبط با ایمنی است. این ژن ها به تحریک پاسخ های ایمنی در بدن کمک می کنند. داشتن تعداد بیشتر ژن به این معنی است که احتمال جهش ژنی بیشتر است. ترکیب این عوامل خطر ابتلای زنان به پاسخ خود ایمنی را افزایش می دهد. به بیان ساده، کروموزوم های X نسبت به کروموزوم های Y در معرض خطر بیشتری برای جهش خود ایمنی هستند. از آنجایی که زنان دارای دو کروموزوم X هستند، "دو برابر شدن مقدار ژن" خطر خود ایمنی را دریافت می کنند.

هورمون ها و خطرات خودایمنی

استروژن یک هورمون پیش التهابی است و آندروژن مانند تستوسترون یک هورمون ضد التهابی است. از آنجایی که زنان دارای سطوح بسیار بالاتری از استروژن پیش التهابی نسبت به مردان هستند، بیشتر مستعد ابتلا به مشکلات خودایمنی هستند. با این حال، این نظریه هنوز در حال بررسی است.

اختلالات خود ایمنی و بینایی

انواع مختلفی از اختلالات خود ایمنی وجود دارد. مواردی که بیشتر در زنان دیده می شود عبارتند از:
    آرتریت روماتوئید (RA) باعث آسیب به بافت همبند سالم موجود در چشم ها و سایر نواحی در سراسر بدن می شود. مشکلات چشمی مرتبط با RA شامل سندرم چشم خشک، یووئیت ، اسکلریت، آب مروارید و موارد دیگر است.
    علائم لوپوس شامل بثورات اطراف پلک و واسکولیت شبکیه است. لوپوس همچنین ممکن است باعث خشکی چشم، اسکلریت و آسیب عصب بینایی شود.
    بیماری گریوز بر غده تیروئید تأثیر می گذارد و باعث تولید بیش از حد هورمون تیروئید می شود. بیماری گریوز چشم ها را از طریق التهاب ، برآمدگی چشم، ناهماهنگی چشم و موارد دیگر تحت تاثیر قرار می دهد. بیماران همچنین ممکن است به بیماری چشم تیروئید مبتلا شوند که مجموعه ای از علائم و عوارض خاص خود را دارد.
    مولتیپل اسکلروزیس (MS) به بافت سالم مغز و نخاع آسیب می رساند . شایع ترین علامت مرتبط با بینایی ام اس، التهاب عصب بینایی (نوریت بینایی) است.

دیابت و بینایی

انجام عادات سالم می تواند به محافظت از چشم در برابر بیماری هایی مانند دیابت کمک کند. احتمال ابتلای مردان به دیابت نوع 2 دو برابر زنان است. با این حال، عوارض دیابت، مانند بیماری قلبی، بیشتر زنان را تحت تاثیر قرار می دهد. دیابت به تنهایی می تواند عواقب جدی برای بینایی داشته باشد، مانند رتینوپاتی دیابتی. رتینوپاتی دیابتی در نتیجه آسیب به رگ های خونی شبکیه ناشی از قند خون بالا به طور مداوم ایجاد می شود. این رگ های خونی آسیب دیده در شبکیه شروع به نشت می کنند که می تواند منجر به عوارض تهدید کننده بینایی شود. رتینوپاتی دیابتی همچنین می تواند منجر به تورم در ماکولا شود. هر دو ادم ماکولا و رتینوپاتی دیابتی می توانند در صورت عدم مدیریت علائم منجر به کوری شوند. بیماری قلبی و دیابت معمولاً باهم ظاهر می شوند. عوامل خطر عمده برای بیماری قلبی، مانند فشار خون بالا و کلسترول بالا، می توانند باعث انسداد یا خونریزی در چشم شوند و بینایی را تهدید کنند. بیماری قلبی علاوه بر تاثیر بر چشم ها، علت اصلی مرگ و میر زنان در ایالات متحده است. این امر حفظ یک سبک زندگی سالم و انجام معاینات فیزیکی و چشمی منظم را بسیار مهم می کند.

چگونه زنان می توانند از بینایی خود محافظت کنند؟

در اینجا اقداماتی وجود دارد که می توانید برای محافظت از بینایی خود انجام دهید:

سلامت چشم خود را در اولویت قرار دهید

زنان 18 تا 60 ساله باید حداقل هر دو سال یک بار معاینه جامع چشم را انجام دهند. اگر به دلیل سابقه خانوادگی یا سابقه بینایی خود به عنوان یک بیمار در معرض خطر در نظر گرفته می شوید، باید هر سال یک معاینه چشم انجام شود. برنامه ریزی و انجام معاینه چشم می تواند به شما آرامش خاطر بدهد زیرا بدانید که بینایی و سلامت چشم شما در بهترین حالت است. همچنین برای زنان مهم است که هرگونه تغییر بینایی را تشخیص دهند و آن را به چشم پزشک گزارش دهند، حتی اگر تغییر لزوماً آنها را آزار ندهد. تغییرات بینایی می تواند چیزی جزئی باشد یا ممکن است بینایی را تهدید کند. آگاه کردن چشم پزشک از تغییرات در بینایی می تواند آنها را در مسیر درستی برای درمان احتمالی قرار دهد.

سابقه پزشکی خانواده خود را بدانید

ژنتیک و سابقه خانوادگی نقش مهمی در بینایی دارند. از عیوب انکساری جزئی گرفته تا گلوکوم و AMD، شرایط بینایی می تواند به صورت ژنتیکی منتقل شود. آگاهی از سابقه خانوادگی خود و اطلاع دادن به پزشک در مورد شرایطی که در خانواده شما وجود دارد، می تواند به او کمک کند تا مراقب شرایط خاص باشد.

از سیگار کشیدن خودداری کنید یا آن را ترک کنید

سیگار هیچ چیز مثبتی به سلامتی شما نمی‌افزاید. افراد سیگاری در معرض خطر بیشتر آب مروارید، AMD، شرایط التهابی و موارد دیگر هستند. اگر سیگار می کشید، برای ترک آن تلاش کنید. افراد غیر سیگاری باید از سیگار کشیدن خودداری کنند.

عینک آفتابی بزنید

عینک آفتابی فقط برای روزهای تابستانی در استخر نیست. استفاده از عینک آفتابی هر زمان که در فضای باز هستید یا هنگام رانندگی، می تواند از چشمان شما در برابر اشعه های مضر UV محافظت کند. اطمینان حاصل کنید که از عینک آفتابی با کیفیتی استفاده می کنید که 99٪ تا 100٪ اشعه های UVA و UVB را مسدود می کند.

یک رژیم غذایی متعادل بخورید

استفاده از میوه‌ها، سبزیجات و آنتی‌اکسیدان‌ها در رژیم غذایی می‌تواند به تأخیر یا جلوگیری از شروع برخی بیماری‌های چشمی کمک کند. همچنین خوب است که:
* غلات کامل و چربی های سالم بخورید.
* پروتئین خود را از گوشت بدون چربی، ماهی، آجیل و تخم مرغ دریافت کنید .
* آب فراوان بنوشید.
همچنین می‌توانید ویتامین‌های خاصی را برای تکمیل رژیم خود مصرف کنید: ویتامین A (و بتاکاروتن)، ویتامین C، ویتامین E و روی همگی گزینه‌های خوبی برای حفظ سلامت چشم‌های شما هستند.

ورزش متوسط را در برنامه روزانه خود بگنجانید

توصیه می شود برای حفظ سلامت جسمانی، هر هفته 150 دقیقه (2.5 ساعت) فعالیت متوسط انجام دهید. این مقدار را می توان به فعالیت های کوچک در طول هفته تقسیم کرد تا هدف قابل کنترل تر به نظر برسد. نمونه هایی از فعالیت های متوسط شامل پیاده روی سریع، رقصیدن، دوچرخه سواری، ایروبیک، پیاده روی، اسکیت و ... است. فعالیت بدنی منظم می تواند به کاهش خطر ابتلا به بینایی و سایر شرایط سلامتی کمک کند و با افزایش سن احساس خوبی به شما بدهد.